Blijvende betrokkenheid van gescheiden ouders

Wat ouders kunnen doen om de negatieve gevolgen van scheiding voor hun kinderen te verlichten. Dit was de titel waarmee de universiteit van Antwerpen zijn bevindingen publiceerde. De studie vertrok vanuit de volgende vaststelling:

“Kinderen van gescheiden ouders hebben een dubbel risico op verminderd welbevinden. Enerzijds kan de scheiding zelf een daling in hun welbevinden teweeg brengen. Anderzijds daalt ook de ouderlijke betrokkenheid na de scheiding. Dus is het van belang na te gaan welke vormen van ouderlijke betrokkenheid de negatieve gevolgen van de scheiding bij de kinderen verlichten. In het onderzoek focussen we op drie momenten van ouderlijke betrokkenheid: de betrokkenheid binnen het scheidingsproces, de gezamenlijke betrokkenheid na de scheiding en de aparte betrokkenheid na de scheiding’

Drie voorname bevindingen van dit onderzoek.

‘Kinderen die minder dan één keer per maand ruzies van hun ouders meemaken scoren maar één punt minder goed op de schaal van hun welbevinden dan kinderen in intacte gezinnen; zij die één keer per maand of vaker ruzies meemaken scoren zes punten minder goed.’
Gescheiden ouderparen waar elke vorm van conflict ontbreekt, zijn zeldzaam. Een beperkt aantal  conflicten, is geen probleem. Van belang is, dat ze vlug verminderen en opgelost geraken. Daar kan het kind zelfs strategieën bij leren die conflicten oplossen. Wat zwaar weegt op het welbevinden van de kinderen is steeds weerkerende herrie rond bepaalde zaken. Dit veroorzaakt veel stress, wat een goed gevoel verhindert.

‘Kinderen die hun gescheiden ouders minstens een keer per maand met elkaar zien samen spreken scoren drie punten hoger dan zij die hun ouders dat nooit zien doen.’
Die bevinding spreekt voor zich. Het is alleen maar jammer dat het onderzoek slechts het ‘samen spreken’ onderzocht. Wij vinden samen spreken een evidentie, en niet één keer per maand, maar telkens dit nodig kan zijn, of nuttig. Dit vormt immers de basis van de betrokkenheid van de ouders die essentieel is voor het welbevinden van het kind.

Tenslotte stelde men vast dat de gemiddelde levenstevredenheid het hoogst scoort in gezinnen met een democratische levensstijl (8,5), en het laagst bij niet betrokken ouders (7,1).
Dat eindeloze ruzies voor de kinderen fataal zijn is ten overvloede bewezen en is een essentieel gegeven. Het samen spreken met elkaar is een evidentie en in de regel niet één keer in de maand maar liefst heel wat meer. En er moet ook wel wat meer mogelijk zijn dan alleen maar samen spreken.

En de betrokkenheid. Een ouder die kiest voor de derde weg kiest precies voor een blijvende betrokkenheid als ouder. Hoeveel hij daarbij zijn kind ziet doet er minder toe, maar hun ouderrol blijven ze allebei voor honderd procent ter harte nemen.