De (scheidings)pijn van een 7 jarig kind

Juf, heeft u ook gescheiden ouders?

“Hoe leer ik dat ik niet meer kan voelen, dat het soms zo pijn doet in mijn hart juf?” Met zijn blauwe kijkers en lange wimpers kijkt hij mij vragend aan. Zijn blik vol vertrouwen, zijn oogjes waterig. Hij vervolgt: “Want dat doen jullie toch juf, leren dat ik niet meer hoef te voelen dat het overal zo’n pijn doet?”

Daar zit ik dan. Stil. Op mijn stoel. Geen enkel antwoord schiet dit keer door mijn hoofd om zijn vraag adequaat te kunnen beantwoorden. 7 Jaar is hij en ik kan hem natuurlijk gaan uitleggen dat verdriet met het verstrijken van de tijd minder wordt.

Dat je eraan gaat wennen, dat je ouders uit elkaar zijn. En dat je, eenmaal ouder, anders naar zaken kijkt en wellicht begrijpt waarom het goed was dat papa en mama uit elkaar gingen. Dat het zo beter is. Voor iedereen.
Maar dat zeg ik natuurlijk niet. Ik wend mijn blik af en richt mijn aandacht op zijn tekening. 3 poppetjes heeft hij getekend. 1 poppetje in het midden, dat is hij. Aan weerszijden heeft hij zijn vader en moeder getekend. Elk poppetje trekt aan een van zijn armen. Vader links, moeder rechts. En hoewel dit soort tekeningen vaker door kinderen gemaakt worden, beneemt het mij dit keer de adem.

Onze blikken wisselen meer uit dan woorden

Waarom weet ik niet, het overkomt me. Ik ga naast hem zitten en kijk hem aan. Onze blikken wisselen in een paar seconden meer uit dan woorden die dag nog kunnen zeggen. Hij verbreekt het contact en kijkt dan nogmaals naar de tekening. Ik kijk ook. Dan kijkt hij mij weer aan en fluisterend vraagt hij: “Juf? Heeft u ook gescheiden ouders?”

En weer blijft het stil. Want nee, die heb ik niet. Dus ik kan nooit voelen wat hij voelt.

Auteur: Imke van Thiel