Als vrienden uiteen: een nobel uitgangspunt en in een bemiddeling geen science fiction. Maar toch, het loopt soms anders. Belangrijk is of partijen bereid zijn om ‘samen’ tot een 'vergelijk' te komen: bereidheid, vrijwilligheid en de wil om tot een overeenkomst te komen zijn nodig.
Hoe is het zover kunnen komen? Dat vragen sommige koppels zich af. Vaak een opeenstapeling van problemen, groot en klein, waarover niet of onvoldoende wordt gecommuniceerd. “Doof” zijn voor de vragen van de andere. Zich niet kwetsbaar opstellen maar ongenaakbaar de eigen weg gaan en geen/onvoldoende rekening houden met de ander of de situatie. Elkaar beschuldigen en dovemansgesprekken voeren; elk zijn gelijk waarvoor je niets koopt. Vaak is het belangrijker dat de boodschap wordt gehoord dan dat het gelijk wordt binnen gehaald. Immers wat ben je met gelijk hebben als je het niet (van harte) krijgt?
Soms betreft het een opeenstapeling van schijnbare futiliteiten die gaandeweg een berg vormen en finaal een muur waar men constant tegenaan loopt. En als je niet gehoord wordt, laat staan begrepen wordt, dan zoeken of vinden partners een luisterend oor buiten de relatie. En dan kan het vlug gaan.
Belangrijk in een bemiddeling is dan ook verwoorden wat de partners willen of tenminste wat ze graag zouden willen. Is een relatieherstel nog mogelijk? En wat is daar voor nodig? Is het wel haalbaar? Willen beiden wel nog vol gaan om de relatie opnieuw zuurstof te geven? Of is de liefde op en dus het einde van de relatie het logisch uitvloeisel ?
Allemaal vragen die in een eerste bemiddelingsgesprek aan bod kunnen komen. Maar net zo vaak zitten koppels aan de bemiddelingstafel en zijn ze samen overtuigd dat scheiden ‘het beste is’.
