Wat als één van beiden niet wil scheiden?

Het gebeurt regelmatig dat een koppel bij me komt waarvan één partner zegt niet te willen scheiden: "het is zijn/haar keuze, niet de mijne". Hoe ziet de ‘scheidings’-bemiddeling er dan uit?

Het is belangrijk als een koppel uit elkaar gaat dat partners ‘samen’ beslissen om te scheiden. Je bent samen getrouwd, je hebt ooit beslist om samen te leven, dan ga je ook samen uit elkaar. Trouwen is emotie, scheiden is dat ook!
Als één zijn/haar wil doorzet en hierbij geen rekening houdt met de andere partner, dan wordt het knap lastig om te bemiddelen. Immers het wordt dan voor de partners moeilijk om de gemeenschappelijke belangen te zien, laat staan er dan nog rekening mee te houden. Een vechtscheiding is dan dichtbij.

Reden waarom ik voorstel om met zo’n gegeven, eerst de balans van de relatie te maken: wat maakt dat de één wil scheiden en de andere niet? Wat ligt er aan de bron? Weten ze dit van mekaar? Hoe hebben ze mekaar dit duidelijk gemaakt? Is de boodschap duidelijk geweest? Is de boodschap niet begrepen? Wat zijn de terugkerende ergernissen? Wat wil de ene, wat wil de andere, is dit haalbaar? Zo neen, waar valt wel mee te leven?

Enkele van de vele vragen die leven, die maken dat partners met elkaar in gesprek gaan onder leiding van een bemiddelaar. Op zo’n momenten wordt niet tegen elkaar gesproken, maar met elkaar. Worden vragen gesteld en wordt niet gereageerd. Verhelderend op z’n minst en verduidelijkend, het is tot inzicht komen, het is wikken en wegen, afwegen ook om de belangrijke beslissing dat ‘scheiden’ is op een doordachte manier te nemen.

Ik begeleid koppels die wensen te scheiden, maar mijn ervaring leert dat beide partners bewust moeten kiezen voor scheiding en wat daar allemaal bij komt kijken. Daarom dat die enkele vragen vooraf zoveel oproepen, het is achterom kijken, zien naar wat er samen is geweest, hoe de droom is kunnen worden ondergesneeuwd. En eerst kijken of de sneeuw nog kan worden geruimd. Niet om te lijmen, maar om partners voor zichzelf te laten verwoorden dat ‘scheiden’ nog de enige oplossing is. Op zo'n moment start de bemiddeling op een andere manier.

Scheiden is niet slecht, het kan ook een goede keuze en oplossing zijn. Als de beslissing maar weloverwogen is genomen. Als bemiddelaar heb ik het voorrecht om bij koppels te mogen binnen kijken, om in vertrouwen genomen te worden, om datgene te horen verwoorden wat soms jaren ongezegd is gebleven. Vandaar dat het als bemiddelaar ook vaak zo bevestigend is om partners te horen zeggen: dit gesprek hadden we vroeger moeten hebben, dan zaten we hier nu niet. En met deze uitspraak aan de slag gaan; partners bevragen en ingaan op wat vanbinnen roert.
Bemiddelaar, geen job maar eerder een roeping: mensen helpen, mensen begeleiden, om wat ze samen al die jaren hebben opgebouwd, op een doordachte wijze bespreekbaar maken om zo te komen tot een eerbaar aanvaardbaar vergelijk waarbij beiden zich ‘goed’ voelen, zich mee kunnen verzoenen. Dus meer dan een ‘compromis’, veeleer een consensus. Leven-gevend en een basis voor de toekomst; misschien geen liefdespartners meer, maar vaak nog wel ouders van hun schatten van kinderen. En als het koppel dit wil, dat allemaal op papier zetten, voor algehele duidelijkheid zorgen, op een wijze dat partners zich erkend weten in hun rol.