Als dat maar zou kunnen: als vrienden uiteen. Dat kan toch niet! Neen, en waarom niet? Het is niet omdat je geen liefdespartners meer bent dat je niet respectvol met elkaar kunt omgaan tijdens en nà de scheiding. Bovendien blijven partners ten eeuwige dage “ouders” van “hun” kinderen. Een groter gemeenschappelijk belang is er niet. Dus het is zaak om de nodige aandacht te geven aan de gemeenschappelijke belangen. Dat kan: in een bemiddeling.
“Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel “. Leugens zijn fnuikend en komen vroeg of laat toch uit. Ook in het relationele leven. Hoe lang kan je de schijn (nog) ophouden, en ten koste van wat en van wie?
In een bemiddeling is er geen plaats voor het stellen van ‘eisen’. Van principes heilige huisjes maken, is ook niet aan de orde. Moet ik dan inslikken wat ik graag zou willen? Zeker niet. Het is van belang om redelijk en respectvol te blijven, wensen en verzuchtingen duidelijk te formuleren. En het is aan de bemiddelaar om er onder meer voor te zorgen dat scheidende partners naar elkaar ‘luisteren’ zodat een eerlijke aanvaardbare regelingsovereenkomst alle kansen geeft op een duurzame naleving.
Uit een getuigenis licht ik een uittreksel. Het geeft een beeld van wat bemiddeling voor deze vrouw heeft betekend, hoe ze zich erdoorheen sloeg en hoe ze gaandeweg de bemiddeling is ‘gegroeid’. Nu is ze op weg naar een nieuw leven, moeizaam afstand nemen van wat is geweest. Maar ook hoopvol en met frisse ogen kijkend naar een nieuwe toekomst. Een scheidingsbemiddeling kan ook helend zijn, samen kijken naar wat is geweest, hoe het zover is kunnen komen, elk zijn/haar aandeel zien, vertellen hoe de scheidingsmelding werd ervaren, en merken dat er samen wordt gewerkt aan een nieuwe toekomst. Een nieuw begin, een nieuwe start.
Een vorig artikel over ‘onverliefd’ worden heeft bij veel mensen ‘iets’ opgeroepen. Tal van reacties ontving ik. Reden dat ik er even wil op doorgaan omdat zo dikwijls het (werk-)woord “loslaten” is gevallen. Geen woord als een ander, maar een echt werkwoord dus: effectief los laten wat voorheen een certitude was, los laten van dromen en een gevoel van falen ervaren. Maar hoe doe je dat: loslaten? Een korte onvolledige bezinning hierover, omdat het geen hocus-pocus is maar een proces, een weg die je te gaan hebt maar die op termijn leven-gevend is. Nieuwe perspectieven zien en het uit elkaar gaan niet als het einde van het leven zien. Maar wel dagelijks ervaren hoe ‘rot’ het is om er alleen voor te staan, niet kunnen terugvallen, opgezadeld met tal van zaken waar je voorheen ‘samen’ voor stond. Loslaten dus…
Onlangs hoorde ik een vrouw tijdens een bemiddeling een voor mij nieuw woord gebruiken: “onverliefd”. Hiermee gaf ze aan waar ze voor stond: opgeven wat haar dierbaar is, onder ogen zien dat liefde mooi is maar smeekt naar beantwoord worden. “Onverliefd” worden heeft ook te maken met loslaten, met dromen opbergen, met verwachtingen afbouwen, met rouwen ook. “Onverliefd” worden is proberen los te laten wat je dierbaar is, het is een boek voor altijd sluiten en verzaken aan wat is geweest. Moeilijk, heel moeilijk. Het is rouwen om wat was en nu niet meer is en ook nooit meer wordt wat het is geweest. Het is wat het is, omdat het zo geworden is...
Als bemiddelaar is het 'genieten' en bevestigend te lezen hoe koppels de bemiddeling hebben ervaren. Vandaag ontving ik opnieuw een 'pareltje'. Het doet meer dan deugd te horen wat de bemiddeling heeft betekend.
Maar hoe kom ik als bemiddelaar aan die evaluaties? Ik vraag dit na afloop van de bemiddeling aan de koppels. Niet alle koppels gaan hier op in, om reden dat ze dit al mondeling hebben gedaan. Ik neem op de website echter enkel schriftelijk ontvangen evaluaties op; via dankkaarten, brieven, sms en e-mail. In de rubriek 'getuigenissen' kunnen jullie grasduinen; er zijn zowel 'evaluaties' van scheidingen, ouderschapsbemiddelingen, relatiebemiddelingen en over bemiddelingen in handelszaken.
In een film van nauwelijks 11’ wordt weergegeven hoe een ex de andere ouder een kind ontfutselt door een sprekend non-verbaal gedrag, met leugens en door negatieve uitlatingen. Uiteindelijk kiest het kind voor één ouder, onder invloed van de uitlatingen en het gedrag van de ouder die het kind voor zich alleen wil.
Veel scheidende koppels kunnen zich niet meer vinden in de klassieke vormen van het uit elkaar gaan en slaan een zogenaamde 'derde weg' in: apart samenblijven of Living Together Apart (LTA).
Decennia geleden mondde een doodgebloede relatie in de meeste gevallen uit in het (ongelukkig) samenblijven 'voor de kinderen'. In het huidige tijdperk van onbeperkte zelfontplooiing en individualisme wordt veel sneller de scheidingsprocedure ingezet. Té snel, menen sommigen. ??
Vertrouwenspersoon met veel kennis en ervaring